Έχοντας μεγαλώσει σε ξένη χώρα μπορώ να πω ότι τους καταλαβαίνω εν μέρη. Λέω εν μέρη γιατί ήμουνα τυχερός και ήμουνα “κυριλέ” μετανάστης μιας και ο πατέρας μου είχε μία πολύ καλή δουλειά. Γνωρίζω όμως ότι όταν ζεις στο εξωτερικό αναπολείς τη πατρίδα σου. Το χειρότερο είναι ότι όταν γυρνάς καταλαβαίνεις ότι η πατρίδα σου δεν είναι η συναισθηματική σου πατρίδα αλλά αυτή στην οποία μεγάλωσες.
Η χώρα μας έγινε πρόσφατα χώρα υποδοχής μεταναστών και δυστυχώς ο μέσος Έλληνας είναι πολύ ρατσιστής. Κρίμα γιατί ήλπιζα ότι θα δείχναμε κατανόηση για τους νέους μίζερους. Το φαινόμενο αυτό δεν είναι μόνο Ελληνικό αλλά το συναντάμε και στις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες που μέχρι πρόσφατα ήταν χώρες αποστολής μεταναστών: Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία και Ιρλανδία.
Κρίμα μιας και όλοι είμαστε άνθρωποι,
Κλείνω με ένα τραγούδι που χαρακτήρισε τους Έλληνες όταν μεταναστεύαμε: Ο σταθμός του Μονάχου από τον Στράτο Διονυσίου:
<
1 σχόλιο:
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όλοι είμαστε άνθρωποι απλώς μερικοί είμασταν τυχεροί και γεννηθήκαμε στον πρώτο κόσμο. Η άποψη μου είναι ότι πρέπει να βοηθάμε τους συνανθρώπους μας που δεν ήταν όσο τυχεροί είμαστε εμείς.
Δημοσίευση σχολίου